Diverse taken zorgden voor een grote diversiteit aan rassen. Ieder ras heeft zijn eigen specialiteit. Hoe zijn die rassen tegenwoordig, bijvoorbeeld als gezinshond? Welke karaktertrekken hebben ze, en waar blinken ze in uit? Dit keer de Basset Fauve de Bretagne.
Basset Fauve de Bretagne
Een lange naam voor een korte hond, want de Fauve – laten we hem voor het gemak maar even zo noemen – is een kort-benige hond. De naam Basset duidt daar al op: bas is laag, fauve geeft de kleur aan en Bretagne is de streek in Frankrijk waar het ras is ontstaan.
De Fauve behoort tot de brakken
Brakken zijn jachthonden die al eeuwenlang over de gehele wereld gebruikt worden voor het in groepen opdrijven van allerlei verschillende soorten wild. In het verleden gingen de jagers er dan te paard of te voet achteraan, totdat de honden het wild klem hadden gezet. Tegenwoordig is de drijfjacht op groter wild hier (en veel andere landen) verboden omdat het een zeer wrede manier van jagen is waarbij het wild zich bijna letterlijk doodloopt. De honden deden hun werk, meestal in meuteverband, vrijwel geheel zelfstandig. Zij gingen voorop, de jagers volgden. Alle brakken beschikken over een uitzon-derlijk goed reukvermogen, dat is noodzaak om het wildspoor te lokaliseren en over grote afstanden te kunnen volgen.
Afstammeling van de Griffon Fauve de Bretagne
De Basset Fauve de Bretagne stamt af van de Griffon Fauve de Bretagne, een hond die al in de veertiende eeuw bekend stond onder de naam Fauve de Bretagne. Het hedendaagse Fauveje lijkt als twee druppels water op zijn grotere voorouder, alleen zijn benen zijn beduidend korter. Door een toevallige speling van de natuur – een mutatie – ontstond uit de Griffon Diverse taken zorgden voor een grote diversiteit aan rassen. Ieder ras heeft zijn eigen specialite
Basset Fauve de BretagneFauve de Bretagne een hond met kortere benen. Nu zijn mutaties in een hoop gevallen geen lang leven beschoren, maar hier bleken de kortbenige honden juist heel goed van pas te komen! De streek Bretagne is heuvelachtig en grotendeels bedekt met struikgewas en kreupelhout. De laagbenige hond bleek zich veel makkelijker door dat soort terrein te kunnen bewegen dan grotere honden. Daarbij had hij ook nog eens een vrij korte rug waardoor ze in het heuvelach-tige gebied niet zo makkelijk over de kop sloegen als ze op volle snelheid heuvelafwaarts gingen.
Lees het hele verhaal in Onze Hond nummer 1 – 2020.
