In oude geschriften, documenten en boeken of op prenten en schilderijen is de geschiedenis van hondenrassen vastgelegd. En ook het werk dat ze doen. Meegaan op jacht, het drijven en hoeden van een kudde, het bewaken van huis en haard en het gezelschap houden van de mens. Elke maand gunt Onze Hond de lezer een inkijkje in de rijke historie van een hondenras. Deze maand de Sloughi; een toonbeeld van gratie.
Als er iets is waar kynologen in kunnen verdwalen, is het wel in de wereld van de windhonden. Hun geschiedenis is vaak net zo mysterieus als hun uiterlijk. Het begrip windhond is soms verwarrend; de Engelse naam geeft precies aan waar het bij deze jachthonden om gaat:
sighthound. Een ‘zichthond’ die bij het jagen niet zijn neus, maar zijn ogen gebruikt: jagen en achtervolgen in open veld met zicht op de prooi. Windhondenrassen hebben veel uiterlijke kenmerken met elkaar gemeen. Ze staan hoog op de benen en hebben een slank, gestroomlijnd en wendbaar lichaam. Vaak hebben ze een opgetrokken buiklijn en een diepe borst met veel ruimte voor de longen. Kernwoorden zijn snelheid en uithoudingsvermogen. De woestijnen, steppes en prairies van het Midden-Oosten, Rusland en Noord-Afrika bieden windhonden van oudsher de ruimte. Daar kan in grote, open terreinen worden gejaagd.
Sjeiks, tsaren en adel
Uit de geschiedenis van hondenrassen blijkt dat in vroeger tijden slechts de bovenlaag van een bevolking (ras)honden hield, maar nergens is dat zo duidelijk als bij de windhonden. Het was eeuwenlang aan de rijken en vooraanstaanden voorbehouden om windhonden te bezitten
en ermee te jagen. Oeroude afbeeldingen tonen sjeiks, tsaren, royalty en adel met hun windhonden. Pas in de 20ste eeuw gaan ook burgers en soms zelfs boeren zich met windhondenrassen bezighouden. Jagen, tentoonstellen en het racen met windhonden worden dan ook bereikbaar voor de gewone man. Er zijn afbeeldingen die dateren van duizenden jaren voor onze jaartelling waarop honden staan die moeiteloos kunnen worden gekoppeld aan het type windhond zoals wij dat nu kennen. Let op: dit zijn geen directe voorvaderen, maar voorlopers van ‘onze’ windhonden. Er zijn rotstekeningen in Algerije uit het neolithicum, afbeeldingen uit het Egypte van 3000 jaar voor Chr., jachttaferelen uit het oude Griekenland, Romeinse mozaïeken, wandtapijten en schilderstukken uit de 14de en 15de eeuw, middeleeuwse boeken over de jacht en honderden schilderijen uit vorige eeuwen die ons, zonder enige twijfel, windhonden tonen. Allemaal met dezelfde uiterlijke kenmerken als de moderne, 21ste– eeuwse windhonden.
Timeless type
Er zijn verschillende (verzamel)namen voor de windhond: sighthound, gazehound, greyhound, wolfhound, hound, enzovoort. In feite heeft sight dezelfde betekenis als gaze, namelijk iets zien of het oog erop fixeren. Tel daar bij op dat een windhond in het Italiaans een levriero is, in het Spaans een galgo, in het Pools chart, in het Hongaars agár en in het Frans een lévrier. Ook dat kan verwarrend zijn, zeker als steeds
hetzelfde type hond wordt bedoeld. Net als The Kennel Club (Engeland), kent de American Kennel Club (AKC) geen Sighthound groep, maar wel een Hound groep. De Fédération Cynologique Internationale (FCI) kent wel een windhondengroep. Het valt op dat het aantal FCI-erkende rassen in de windhondengroep – 13 in totaal – vele malen kleiner is dan de niet-erkende types, waarvan er wereldwijd rond
de vijftig zijn. Zij hebben, met enige variatie, dezelfde uiterlijke kenmerken, jagen ook op zicht, zijn op snelheid en uithoudingsvermogen gebouwd en lijken soms als twee druppels water op de honden die zich hebben ontwikkeld tot erkende hondenrassen. Ook bij de Sloughi ontstonden er rond de jaren dertig van de vorige eeuw diverse types, zoals de Shami, Yamani, Omani en Neidi. Het is zoals David Hancock in zijn boek Sighthounds, their Form, their Function and their Future schrijft: ‘Sighthounds have retained their timeless type’; windhonden hebben hun tijdloze type behouden.
Trotse krijger, of onverschillig en onwillig?
De hofdichter van Harun al Raschid, van 786 tot 809 kalief van Bagdad (Irak), zegt over de Sloughi: ‘De Sloughi ziet zijn baas als zijn slaaf, die ’s nachts bij hem slaapt en hem bedekt met zijn eigen deken. De Sloughi loopt als een trotse krijger aan de lijn. Als een havik die in zijn vlucht de korhoen overvalt, zo snel jagen zijn voeten over de grond. Zo snel dat wanneer hij loopt, zijn voeten de grond nauwelijks raken.’ Eeuwen later, in 1899, is de kynoloog Max Siber in zijn boek Die Hunde Afrikas minder vleiend: ‘De Sloughi is niets anders dan een grote
windhond. Hij is dom en heeft een langzaam, slepend gangwerk. Hij begeleidt zijn baas met een norse uitdrukking, is onverschillig en
onwillig en interesseert zich voor niets om hem heen.’ Wie is deze hond waarover zo verschillend wordt geschreven?
Het volledige historisch portret van de Sloughi is te lezen in Onze Hond editie 9. Deze editie kan je kopen in je lokale boekhandel of online in de BCM Store.
