In haar nieuwe boek Op jacht portretteert fotografe en schrijfster Isabella Rozendaal jagers in Nederland, Duitsland, Amerika en Brazilië. Wat haar reisverslag een bijzondere lading geeft zijn de prachtige foto’s van en verhalen over jachthonden, waarmee ze als scherp observator de diepe band tussen mens en dier indringend tot uitdrukking brengt.
Dieren zijn een terugkerend thema in je fotowerk. Vanwaar die blijvende en bevlogen belangstelling?
‘Iemand zei ooit over mijn dierenfotografie: Isabella ziet dieren. Je kunt daar allerlei theorieën over ophangen, maar hiermee raakte diegene wel de kern. Als ik op straat loop, wordt mijn oog altijd naar dieren getrokken.’
Hoe komt dat? Ben je gefascineerd door het anders-zijn van zo’n wezen, het mysterieuze, of zit het meer in de vorm?
‘Met een dier zijn, haalt je eigen dierlijkheid naar voren. Als rationele wezens schatten mensen hun eigen intellect zo hoog in, dat ze zichzelf boven dieren wanen, terwijl die prefrontale cortex in onze hersenen slechts een dun laagje vormt van wie we zijn. Wat mij in dieren aanspreekt, is hun lichamelijke vreugde. “Simpelweg” genieten van het leven. Je hoeft maar tien seconden met een hond te spelen of dat gevoel komt ook bij jou naar boven. Ooit heb ik met Midas Dekkers gesproken. Na het zien van mijn foto’s zei hij: jij fotografeert een hond niet als hond maar als individu.’
Heb je die interesse voor dieren van huis uit meegekregen?
‘Helemaal niet. Mijn vader is opgegroeid op een boerderij in de Hoeksche Waard. Het idee om een dier in huis te houden vindt hij absurd. Voor hem zijn dieren iets voor buiten. Mijn moeder heeft evenmin veel met dieren. Eén keer hebben we een hond gehad, maar die hebben we al na twee weken weggedaan. Ook was er een poes, waar ik heel gek op was, en die is eveneens na een tijdje bij anderen ondergebracht.’
Heb je zelf ook nooit een huisdier gehad?
‘Het liefst zou ik een hond hebben, maar ik zie te veel huisdieren waar niet de tijd en energie in gestoken wordt die ze verdienen. Ik ben niet iemand die elke dag uren met haar hond kan gaan wandelen, en mijn hond afschepen met een kwartiertje uit en louter een blokje om, dat wil ik niet.’
Lees het volledige artikel in Onze Hond nr. 9. https://shop.bcm.nl
