Diverse taken zorgden voor een grote diversiteit aan rassen. Ieder ras heeft zijn eigen specialiteit. Hoe zijn die rassen tegenwoordig, bijvoorbeeld als gezinshond? Welke karaktertrekken hebben ze, en waar blinken ze in uit? Dit keer de kleinste van de groep retrievers, maar wél met een beetje meer: de Toller.
De Nova Scotia Duck Tolling Retriever is de kleinste van de retrieverrassen. Daar staat tegenover dat hij wel de langste naam heeft. Die naam draagt hij overigens pas sinds ongeveer de helft van de vorige eeuw. Daarvoor stond de hond bekend onder de namen Little River Duck Dog en Yarmouth Toller. Omdat Nova Scotia Duck Tolling Retriever zo’n mondvol is wordt deze ingekort tot Toller. Het ras dankt zijn bestaan aan vossen. Of eigenijk meer aan de manier van jagen van de vos. Die liepen langs de waterkant te dartelen en met hun staart te zwaaien om eenden naar de wal te lokken. De eenden die nieuwsgierig en suf genoeg waren om te komen kijken wat dat allemaal voor spektakel was, waren de pineut. Canadeze Indianen hebben dat vossengedrag eens goed bekeken en trainden hun honden om op deze manier eenden te lokken. Dat hele spel van gedartel en gedraai werd Tolling genoemd, naar het Oud Engelse woord Tollen, wat zoveel betekent als lokken of trekken. Tegelijkertijd werden zowel in Engeland als Canada honden ontwikkeld die neergehaald gevogelte uit het water moesten apporteren. Hieruit zijn onder andere de Labrador en Chesapeake Bay Retriever ontstaan. De jagers uit Nova Scotia’s Little River District combineerden de lokhonden met deze apporteerders.
Door de Micmac Indian Dog te kruisen met een beetje Labrador, een snufje Golden Retriever, een flinke eetlepel Flatcoated Retriever, een handje Spaniel en een toefje Setter, en misschien zelfs een beetje Collie, is uiteindelijk de Nova Scotia Duck Tolling Retriever ontstaan. Tenminste, dat is één theorie. Er is er ook eentje waarbij ons eigen Kooikerhondje een flinke vinger in de pap heeft bij het ontstaan van de Toller, maar dat is misschien wel ‘wishfull thinking’. In ieder geval is de Toller de enige retriever die niet alleen na maar ook vóór het schot werkt. Eerst lokt hij het waterwild, eenmaal geschoten apporteert hij het.
Karakter
De Nova Scotia Duck Tolling Retriever is een vrolijke hond die barst van nieuwsgierigheid, en het liefst overal met zijn neus bovenop staat. Stel je voor dat je iets belangrijks zou missen!
Met een blik die eeuwig stomme verbazing uit lijkt te drukken, beschouwt de Toller de wereld. Soms even op een afstandje, alsof hij er eens goed over na moet denken. Het volgende moment duikt hij er enthousiast en met vier poten tegelijk middenin als hij vermoedt dat er wat te beleven valt. Inherent aan zijn ‘tolling taken’ is het een speelse hond, die onvermoeibaar kan zijn in het ophalen van ballen. Bij gebrek aan een speelkameraad, of dat nu een menselijke is of een soortgenoot, kan hij zich ook prima zelf vermaken met een speeltje. Gooi het in de lucht en vang het weer op, slinger het weg en ga het weer halen. Daar heb je als rechtgeaarde Toller niemand voor nodig, al blijft het natuurlijk altijd leuker samen met de baas of diens kinderen zo’n spelletje te spelen. Mits goed opgevoed gaat de Toller goed met de eigen kinderen om. Kanttekening daarbij is natuurlijk wel dat ook de kinderen goed opgevoed zijn in wat ze wel en niet met een hond kunnen en mogen doen en dat er verantwoord en volwassen toezicht is.
De Toller hecht aan zijn baas en stelt zich binnen het gezin sociaal en vriendelijk op. Hij wil er graag bij horen en zal zich in een kennel dan ook absoluut niet prettig voelen of zelfs doodongelukkig worden. Veel liever ligt hij gezellig aan de voeten van zijn baas. Tegenover vreemden, dus wellicht ook onbekende kinderen, zal de volwassen Toller zich over het algemeen enigszins gereserveerd opstellen. In tegenstelling tot veel andere retrievers is het beslist geen allemansvriend. Hoewel er weinig is dat de Toller ontgaat, hij hoort en ziet alles, is het niet echt een beschermer van huis en haard. Hij zal even aanslaan als hij onraad vermoedt, maar in de meeste gevallen blijft het daar dan wel bij. Agressie staat niet hoog op zijn lijstje en een echte blaffer is het niet. Wat de Toller wel kan laten horen, is de typische tollerschreeuw (toller scream). Als hij om één of andere reden opgewonden raakt, kan er een een geluid uit komen dat horen en zien je vergaat en waarbij je op zijn minst denkt dat hij zich ernstig geblesseerd heeft.
Tekst: Jolien Schat Foto’s Alice van Kempen
Het hele artikel lees je in Onze Hond 2019/8. Wil je nooit meer iets missen van Onze Hond? Neem dan een abonnement.
