Schermafbeelding 2020-10-13 om 10.25.53

Blind vertrouwen

Rachel Kuipers, altijd al gepassioneerd hondenliefhebster, heeft een zeer progressieve oogaandoening. Na het overlijden van haar laatste Alaskan Malamute kwam het besef dat zoā€™n sledehond hebben, ā€˜alleen voor de gezelligheidā€™, helaas niet meer tot haar mogelijkheden behoorde. Maar het leven met een geleidehond, waar je je leven aan toevertrouwt, is wel even wat anders. Rachel neemt ons mee in haar ontdekkingstocht.

Na twee jaar wachten, is het eindelijk zover! Een bonk glanzend zwarte Labrador stuitert mijn huis binnen. Lady, net afgestudeerd aan de ā€˜blindengeleidehonden academieā€™, is een tikkie lomp, maar haar zachte oortjes en haar bruisende vrolijkheid raken mij direct. Ons avontuur samen kan beginnen. Al is het begin van kersverse blindengeleidehondbestuurder een andere dan ik mij had voorgesteld; ze heeft duidelijk tijd nodig om te landen en te wennen. Natuurlijk is een nieuwe omgeving spannend, maar ik realiseer mij nu pas dat ik eigenlijk vooral een herplaatste hond in huis heb ā€¦ Dus eerst maar vertrouwd leren raken met elkaar. Ze krijgt van mij alle tijd die ze daarvoor nodig heeft.

Vooraan!

Dat Lady haar roots heeft liggen in het werklijntype, is niet alleen aan haar ranke lichaamsbouw te zien, haar enorme werklust werkt aanstekelijk. Ik krijg zin om met haar op pad te gaan. Als ik na een aantal dagen wennen voor het eerst haar tuigje met geleide-beugel tevoorschijn haal, staat ze te trappelen van ongeduld. Eerst moet ik leren hoe ik het tuig om moet doen. Geduldig legt mijn trainer alles aan mij uit en laat mij voelen hoe ik het vast moet houden. Lady is minder geduldig. Zodra ik het tuig in de juiste positie houd, duikt Lady met haar kop door de opening en hoef ik alleen de buikband nog maar vast te maken. Aangestoken door haar gedrevenheid, komt mijn allereerste ā€˜Vooraan!ā€™ er iets te enthousiast uit, waardoor we in een veel te hoog tempo beiden in beweging komen.

Multitasken

De eerste meters, nog erg onwennig voor ons beide, maar zo indrukwekkend en speciaal! Lady wil erg graag en doet vooral haar eigen ding naast mij in de beugel. Doodeng vind ik het om haar nu al te vertrouwen en haar letterlijk blind te volgen. Ik probeer haar rem te vinden. Doordat ik haar ongewild wat tegenhoudt, gaat ze scheef lopen. Niet alleen struikel ik bijna over haar poten, ook over de nieuwe geleidehondencommandoā€™s. De stortvloed aan nieuwe informatie die ik van mijn trainer ontvang kan ik amper bijhouden. Multitasken is nooit mijn ding geweest. ā€˜Loop met haar mee, voel wat ze doet!ā€™ vertelt mijn trainer mij steeds. En dat is makkelijker gezegd dan gedaan. We werken beiden erg hard. In het begin vooral nƔƔst elkaar, gaandeweg meer mĆØt elkaar. Ik ontdek dat het vergelijkbaar is met samen leren dansen. Het is een spel van leiden en volgen; samen een ritme vinden en tempo bepalen. Soepel bewegen en vooral niet op elkaars tenen gaat staan. Het is een balans vinden van loslaten (kunnen we hier niet rechtdoor, zoek dan een alternatief) of juist bewust de regie even terugpakken (nee, vandaag geen bezoek aan de dierenwinkel, we lopen door). Het is Ć©cht verbinding maken vanuit een diepere dimensie. Het is een dans van vertrouwen en elkaars signalen leren (her)kennen.

Lees het volledige artikel in Onze Hond nr. 9. https://shop.bcm.nl

Deel bericht

Bekijk ook