In de afgelopen nummers van ONZE HOND kwam het fenomeen outcross al eerder voorbij, bij het artikel over geneticus Pieter Oliehoek en bij de Saarlooswolfhond. Ook bij de Wetterhoun ontstonden langzamerhand steeds meer problemen. De rasvereniging NVSW koos daarom ook voor het inkruisen van andere rassen.
Oorsprong
De Wetterhoun is een oud Fries ras, hoewel niet precies bekend is hoe oud. Waar ze vandaan komen, is ook niet duidelijk. Misschien komen we er nog eens achter door alle DNA-technieken van tegenwoordig maar tot op heden is het niet bekend. De Wetterhoun hoort in groep 8, in de sectie waterhonden. Dat is ook wat de naam in het Fries betekent: wetter = water, houn = hond. Van oudsher werd dit ras gebruikt als erfhond. Hij komt uit het merengebied, een deel van Friesland dat enorm geïsoleerd ligt. Wie 100 jaar geleden naar het merengebied wilde, moest om de Zuiderzee heen rijden. De Afsluitdijk was er nog niet en wat nu Flevoland is, was toen gewoon zee. Als je dan eindelijk in Friesland was, kwam je in het merengebied, waar alles water was. Wie er niet bekend was, verdwaalde hopeloos. Degene die er woonde was behoorlijk zeker van een geïsoleerd bestaan – in dat gebied van water, sloten, dijken, weilanden en rietkragen.
Omdat we de voorouders niet kennen, ontstonden er uiteraard allerlei verhalen over de geschiedenis van die ‘wetterhounen’. Als voorouders wordt er gesproken over honden uit Engeland, van palingvissers, via zigeuners, er doen allerlei verhalen de ronde. Welke er kloppen is niet duidelijk, wat we wél weten is dat de Wetterhoun, zoals we die tegenwoordig kennen, een robuuste hond is, met een weerbestendige krulvacht, een wat grimmig hoofd, en een boterzacht karakter voor zijn eigenaar. Omdat de mensen in het merengebied vaak arm waren, hadden ze maar één hond en die moest dus veelzijdig zijn. Ze werden gebruikt op ongedierte, als waker, maar ook om mee te stropen en om otters mee te jagen. In het werk zijn het doorzetters, maar wie zijn stem verheft zal direct reactie zien. Wetterhounen zijn honden die hun baas graag plezieren en daar veel voor doen, ondanks hun zelfstandige en soms wat eigengereide aard.
Dezelfde lijnen
De populatie is niet bijzonder groot. In 1943 werd het ras erkend en hoewel er met een redelijk aantal dieren werd begonnen, verging het dit ras net zoals met een groot aantal andere: er werd te veel op dezelfde lijnen gefokt en een groot deel van de oorspronkelijke ‘founders’, dieren waarmee ooit gestart was, verdween hierdoor uit de stamboeken. De rasvereniging NVSW (Nederlandse Vereniging voor Stabij- en Wetterhounen) heeft gelukkig een aantal zeer kundige mensen onder de leden. Er wordt al sinds 1980 zeer volledig bijgehouden wat er precies gebeurt in het ras, hoeveel nesten er worden geboren, hoeveel pups die bevatten en wat hun eventuele problemen zijn. De NVSW was vermoedelijk een van de eerste verenigingen die startte met enquêtes onder de pupkopers om de stand van het ras bij te houden. Dat gebeurt ook al sinds 1980. Er wordt gekeken naar mogelijke rasspecifieke problemen maar ook naar andere voorkomende zaken. Daardoor werd er al heel vroeg geconstateerd dat dit ras een kleine populatie heeft en dat de aanwas weliswaar vrij stabiel was, maar wel klein. Het is al jaren zo dat er gemiddeld 10-12 nesten per jaar worden geboren.
Tekst en foto’s: NVSW
Het hele artikel lees je in Onze Hond 2019/5. Wil je nooit meer iets missen van Onze Hond? Neem dan een abonnement.
