Aanleiding voor dit artikel was de editorial in Onze Hond 1, waarin ik vertelde hoe ik omga met mijn hond als hij naar mij gromt bij de dierenarts. Lezeres Ineke Overbeek was ontzettend boos om deze column. Collega-hondenliefhebber Mariska Vijvers – Roosink mailde ons juist dat ze blij werd van wat ik vertelde. Dat gaf dusdanig te denken, dat we besloten meer meningen te peilen.Geschrokken van haar reactie, nam ik contact op met Ineke.
We hadden een prettig en verhelderend gesprek waarin ik aangaf dat het me spijt dat ik haar zo boos heb gemaakt. Inderdaad bestaat de kans dat mijn column hondenliefhebbers laat denken dat straffen de juiste aanpak is als een hond bang is. Dat is nooit mijn bedoeling geweest, en daarvoor bied ik mijn verontschuldiging aan. Tijdens dat gesprek ontstond het idee om een aantal specialisten op het gebied van hondengedrag en van verschillende hondenrassen te vragen wat zij vinden van mijn handelwijze. Dit artikel is het resultaat daarvan. De column: ‘Nou zeg’ De column waar het om gaat werd gepubliceerd in Onze Hond 1 die op 21 januari verscheen. Hij was getiteld ‘Nou zeg’ en luidt als volgt:
Mijn Saarlooswolfhond Wolfgang moet, omdat hij zich soms voortplant, elk jaar een ECVOoogonderzoek. In tegenstelling tot de daad die samenhangt met het produceren van puppy’s, moet Wolf van dat oogonderzoek niks hebben. De eerste keer ging hij er onbevangen in. Hij schrok een beetje toen de dierenarts in de donkere kamer voor hem op de knieën ging en hem met een lichtje in zijn door druppels verwijde pupillen scheen. Het jaar erop dacht-ie: mooi niet, en hebben we hem een snuitje omgedaan. Dit jaar begon hij al te grommen toen ik in de wachtkamer zijn ogen wilde druppelen. Ik duwde met mijn knie tegen zijn borst en zei boos: “Stil!” “Nou zeg…” zei een mevrouw die achter me zat te wachten. Ik draaide mijn hoofd om, keek haar even aan en zei niks. Soms is dat beter. Wolf was het met me eens en hield netjes zijn kop toen ik zijn ogen druppelde. Toen we de behandelkamer binnen liepen, bespeurde ik een stevige hoop flinke tegenzin: Wolf liep zo langzaam hij maar kon, maar hij wist dat er in de gemiddelde behandelkamer een pot met hondensnoepjes staat. Dus liep hij op de dierenarts af en duwde zijn neus in haar hand. Werkt altijd, en terwijl Wolfgang zijn koekje wegwerkte pakte de dierenarts alvast het snuitje uit een lade. Toen ik dat om zijn neus schoof verdween het laatste stukje enthousiasme uit mijn hond. Met boze gele ogen keek hij over het snuitje heen naar de dierenarts, die haar lampje al gepakt had. Wolf begon te grommen, diep vanuit zijn keel. “Stil!” zei ik kortaf, en hij zweeg. De dierenarts ging staan en zette een stap terug. Heel even dacht ik dat ik mij een ‘Nou zeg…’- reactie te wachten stond, maar ze zei: “Wat fijn.” “Heel vaak komen hier mensen die hun hond blijven aaien als hij gromt. Zeggen dat-ie braaf is als hij zich verzet, of helemaal niks doen als hij probeert te bijten. Ik maak het steeds minder vaak mee dat iemand zijn hond corrigeert. Terwijl het toch eigenlijk heel gek is dat je tegen je hond zegt dat hij braaf is als-ie gromt naar de dierenarts.” Verderop in deze Onze Hond zegt hondengedragstherapeut Marcel Nijland dat veel mensen de term ‘corrigeren’, het ‘C-woord’ niet eens meer durven uitspreken. “Een hond heeft nu eenmaal een grens nodig”, legt hij uit. “Soms zul je moeten corrigeren.” Marcel vertelt ook dat corrigeren iets anders is dan straffen, en natuurlijk is pak slaag sowieso uit den boze. Maar een duwtje met je knie, of een boos ‘Stil!’, dat werkt – in elk geval bij mijn hond – wel degelijk.
Een lezeres mailde ons naar aanleiding van deze column het volgende: “… En dat schrijft iemand die ‘hondenliefhebber’ en hoofdredacteur is van een blad dat nota bene over (welzijn?) honden gaat? Wat slecht en respectloos gehandeld en nog denken ook dat ze dusdanig goed bezig is met haar gegeven ‘correcties’ en gekregen compliment van de dierenarts, dat ze er zelfs een stukje over moet publiceren. Jullie hoofdredacteur moet zich kapot schamen en die zogenaamde dierenarts erbij. Arme hond, weer een trauma erbij en het besef: op mijn begeleider kan ik dus in angstige situaties niet vertrouwen. En God mag weten hoeveel mensen dit blad lezen en denken: zó moet dat dus!” (…) Geschreven door en zeer teleurstellende hondenliefhebber, die haar hond in angstige situaties steunt en fysieke en verbale correcties, zeker in dat soort situaties, verafschuwt.”
Het volledige artikel is te lezen in Onze Hond nummer 3. Dit nummer kun je vanaf 25 maart kopen in de boekhandel bij jou in de buurt of online bij de bcm store.
