Diverse taken zorgden voor een grote diversiteit aan rassen. Ieder ras heeft zijn eigen specialiteit. Hoe zijn die rassen tegenwoordig, bijvoorbeeld als gezinshond? Welke karaktertrekken hebben ze, en waar blinken ze in uit? Dit keer de Pyreneese Berghond.
De Pyreneeën, de bergketen die de natuurlijke grens vormt tussen Frankrijk en Spanje, zijn de bakermat van drie berghondenrassen. Aan de Spaanse kant van de bergen waren daar de Mastin Español en de Mastin del Pirineo, aan Franse zijde de Pyreneese Berghond. Ongetwijfeld delen deze grote drie enkele voorouders. Daarbij valt onder andere te denken aan de Tibetaanse Mastiff, een van oorsprong Aziatische dogachtige die door de Mongolen meegevoerd is naar Europa. De grote kuddebewakers lopen al eeuwenlang in de Pyreneeën waar zij zowel toen als nu dezelfde taak hadden. Ze bewaken en beschermen de kuddes schapen en koeien, die in de bergen vrij geweid worden, tegen aanvallen van wolven, beren en lynxen. Ook tegen menselijke stropers vormden de honden een verdedigingslinie.
De honden, die simpelweg bekend stonden als de ‘de honden uit de bergen’, en soms liefkozend ‘Patou’ genoemd werden, deden hun werk veelal in koppels of trio’s. Meestal in samenwerking met herdershonden zoals de kleine Pyreneese Herdershond. Overdag was de herdershond actief terwijl de grote bewakers er schijnbaar op hun gemak bij lagen. Die inactiviteit was echter maar schijn want zodra er onraad te bespeuren viel kwamen de berghonden in actie. Tegen de schemering en in de nacht, als de grote roofdieren op pad gingen, werden de kuddebewakers volop actief. Vanaf een overzichtelijk en liefst wat hoger gelegen punt bewaakten de honden secuur de hentoevertrouwde koeien of schapen. Regelmatig lieten zij hun diepe, bulderende geblaf horen, als waarschuwing voor ieder roofdier – op twee benen of vier poten – hun kudde met rust te laten.
De grootste verdienste van de grote kuddebewakers is hun afschrikkende werking. Dat neemt niet weg dat ze niet zullen aarzelen wolven of beren daadwerkelijk aan te vallen als de kudde in gevaar komt. Als het niet echt nodig is, zullen ze het echter wel uit hun hoofd laten want deze honden zijn bepaald niet dom. Achter roofwild aanjagen doen ze dan ook niet omdat ze dan de kudde in de steek moeten laten. Zodra de rover afdruipt, is het voor de honden klaar. Voor de sporadische daadwerkelijke confrontaties werd de hond beschermd door een brede ijzeren halsband, die aan de buitenzijde was voorzien van drie centimeter lange, puntige metalen pennen, zodat hij niet door een roofdier bij zijn keel gegrepen kon worden. Hoewel de huidige Pyreneeër meestal als huis- en/of waakhond gehouden wordt, voeren deze honden nog steeds hun oude werkzaamheden uit in de berggebieden van Frankrijk: waken en beschermen.
Karakter
De Pyreneese Berghond beschikt over een verrassende lichtvoetigheid als je zijn forse gestalte in aanmerking neemt. Door zijn merendeels witte vacht en zwart omrande ogen lijkt de hond constant wat dromerig voor zich uit te staren, maar dat is slechts schijn: de Pyreneeër ziet en hoort alles. Het is dan ook een formidabele waakhond. Waken is hem aangeboren, zeker na het vallen van de duisternis kan hij behoorlijk luidruchtig te werk gaan. Het kan voorkomen dat midden in de nacht ineens zijn bulderende stemgeluid klinkt als hij vermoed dat er onraad is. Heeft hij dan echt een potentiele onverlaat weggejaagd? Wie zal het zeggen. Zeker is in ieder geval wel dat de hele familie rechtop in bed zit. Dat maakt hem voor een appartementje of een drukke stadsomgeving minder geschikt. Hij heeft liever wat ruimte tot zijn beschikking. Als hij vrij buiten op het eigen terrein kan lopen, zorg dan wel voor een goede afrastering; hij is avontuurlijk genoeg om er in zijn eentje op uit te trekken.
Lees het volledige artikel in Onze Hond nr. 10. https://shop.bcm.nl
Tekst: Jolien Schat | Foto’s: Alice van Kempen
