Topsporters kunnen zich een doel stellen dat ver in de toekomst ligt. Ze trainen jarenlang om hun doel te bereiken. De offers daarvoor zijn vaak groot, de resultaten ongewis. En ook al is de weg naar hun doel vermoeiend, toch gaan ze door. Honden hebben die motivatie niet. Als zij moe worden, nemen ze gewoon wat gas terug.
Honden gaan niet tot het alleruiterste. Worden ze moe, dan vertragen ze. Zo reduceren ze het onaangename gevoel van vermoeidheid tot acceptabele proporties. Hoewel honden zware inspanningen kunnen leveren, verleggen ze alleen hun grenzen als ze een concreet doel voor ogen hebben, een krachtige motivator. Honger en voedsel bijvoorbeeld. Of een spel of een loopse teef.
Extreme drive
Honden met een extreme drive, bijvoorbeeld wedstrijdsledehonden of de werklijnen van herdershonden, jachthonden en Border Collies, hebben een genetische aanleg om zulk gedrag te vertonen, ook als de uitlokkende prikkels gering zijn. Het is een persoonlijkheidskenmerk van deze honden. Uit de humane sportpsychologie weten we dat de beleving van fysieke verschijnselen zoals inspanning en vermoeidheid anders is als je een dergelijke aanleg hebt. Mensen met deze aanleg ervaren vermoeidheid niet per se als iets onaangenaams, als iets dat je moet vermijden. Er zijn aanwijzingen dat voor honden met een extreme drive iets vergelijkbaars speelt.
Het volledige artikel kan je lezen in Onze Hond 3 – 2024.
