Iedereen die op zoek gaat naar een hond als nieuwe huisgenoot, doet dat op zijn eigen manier en met zijn eigen insteek. De een zal kiezen voor een pup omdat hij juist dat kleine en schattige pupje leuk vindt en ook de tijd heeft om een pup op te voeden, terwijl de ander kiest voor een herplaatser die al wat ouder is. Vaak is de keuze gebaseerd op de menselijke wensen en verwachtingen voor de toekomst met de hond; helaas gaan mensen niet altijd uit van wat de hond nodig heeft.
Zeker de laatste tijd zien gedragstherapeuten dat er bij adoptie van honden uit het buitenland niet altijd wordt uitgegaan van het belang van de hond. Door de enorme vraag naar honden in het afgelopen jaar zijn er meer honden vanuit het buitenland naar Nederland gehaald. Ze werden geplaatst bij gezinnen die – vol liefde en goede bedoelingen – een hond wilden toevoegen aan hun huishouden. Helaas gaat dat niet altijd goed.
Pablo
Een van deze honden is Pablo, een kruising uit Spanje. Hij ziet eruit als een mix van een verschillende rassen. Waarschijnlijk stroomt er sowieso Podenco-bloed door zijn aderen, wellicht met een vleugje herder. De hond zat in een dodingsstation en werd naar Nederland gehaald door een stichting. Pablo was vier jaar oud toen hij naar Nederland kwam, hij had toen al een tijdje in de opvang van de stichting doorgebracht om hem “klaar te stomen” voor een plekje bij een adoptant. Een gouden mandje werd gevonden en Pablo ging mee naar huis met een gezin met kinderen. De eerste maand leek Pablo een vriendelijke, wel wat voorzichtige, maar absoluut lieve hond, en in aanleg was hij dat ook. Na die eerste maand begon Pablo echter ander gedrag te vertonen, zoals blaffen naar onbekende mensen, andere honden, fietsers, joggers, etcetera. Kortom: naar vrijwel alle prikkels in zijn omgeving die voor Pablo niet voorspelbaar waren. Zijn nieuwe gezin was hierdoor een beetje overvallen, omdat hun hond dit gedrag de eerste weken helemaal niet liet zien.
“Af”?
Helaas horen wij als gedrags-deskundigen met grote regelmaat dergelijke verhalen van mensen die een herplaatser in huis nemen, al dan niet uit het buitenland. Want hoewel een hond die al wat ouder is misschien al “af” lijkt; vaak is niets minder waar. De keuze voor een volwassen hond of al wat oudere pup wordt vaak gemaakt vanuit het oogpunt dat die hond al zindelijk is, langer alleen kan blijven en dat je er al langere wandelingen mee kunt maken dan met een pup. Echter, een hond die al ouder is en in een nieuwe omgeving wordt geplaatst,
maakt dezelfde fases door als een pup die vanuit zijn fokker verhuist naar zijn nieuwe adres. Een hond die ergens nieuw komt te wonen zal altijd – net als die pup– tijd nodig hebben om te wennen.
Overleven
De eerste twee weken is de nieuwe hond meestal alleen maar aan het overleven. Ik realiseer me dat dit vrij zwaar klinkt, maar dat is wel wat er gebeurt. De hond zal zich meestal nog heel erg rustig en inschikkelijk gedragen en veelal wat voorzichtig zijn in het contact met mensen en dieren. Hij zoekt wellicht veel een bench of andere rustige plek op die voor hem in huis is gecreëerd. Dit kan de schijn wekken dat de
hond heel erg op zijn gemak is en zich prima voelt. Hoewel er altijd uitzonderingen zijn die de regel bevestigen, is het meer voor de hand liggend om ervan uit te gaan dat de hond zich op dat moment juist zo gedraagt omdat hij (nog) niet weet wat er van hem verwacht wordt in dit nieuwe huis. Meestal duurt die eerste periode een week of twee en zie je daarna langzaam wat gedragsveranderingen. Dan gaan de meeste honden meer contact zoeken, of juist nog minder als ze eigenlijk bang zijn voor mensen. Op straat zie je dan ook geleidelijk de eerste tekenen van hoe de hond kan omgaan met de wereld waarin hij nu moet leven. Als richtlijn houden wij in onze praktijk vaak aan dat je na een maand begint te zien hoe het karakter van de hond echt is, en dat hij na twee maanden pas gewend is. Daarna heb je een soort van baseline, hiervanuit ga je trainen en opvoeden.
Lees het volledige artikel in Onze Hond nr.7. Bestel hier
Tekst: Daniëlle Hermans
