In het vorige nummer hebben we agressie bij honden in het algemeen besproken. In dit artikel gaat het over prooiagressie, een vorm van agressie wat eigenlijk niet onder de noemer ‘agressie’ hoorde te vallen omdat een prooi aanvallen functioneel gedrag betrof om te overleven. Tegenwoordig horen we de term prooiagressie echter ook in andere contexten. Wat weten we tegenwoordig over prooiagressie?
Onder ‘agressie’ werd in de gedragswetenschappen meestal gedrag verstaan dat gericht is op het moedwillig toebrengen van fysieke schade van het ene individu aan een ander individu. Voor ethologen en andere onderzoekers van diergedrag leverde een dergelijke definitie echter problemen op. Zo werd het aanvallen van een prooidier door een roofdier om het te doden en op te eten niet als agressie beschouwd. Dat was immers normaal gedrag dat een roofdier noodzakelijkerwijs moest vertonen om te kunnen overleven. Men ging ervan uit dat dit gedrag genetisch verankerd was en hoorde tot het normale, automatisch verlopende gedragsrepertoire van roofdieren, waaronder ook honden.
Soortgenoot
Tegenwoordig wordt het woord ‘prooiagressie’ bij zowel honden als bij mensen regelmatig gebruikt in een heel andere context: het fysiek aanvallen en schade toebrengen aan een soortgenoot. Het is typerend dat men in de Engelstalige pers in de berichtgeving over mensen die anderen stelselmatig seksueel misbruiken, verkrachten en/of vermoorden spreekt over ‘(sexual) predators’. Bij honden wordt ‘prooiagressie’ regelmatig gebruikt voor honden die andere honden, mensen of kinderen zonder duidelijke reden of waarschuwing plotseling aanvallen en zwaar lichamelijk letsel toebrengen. Impliciet wordt daarmee aangegeven dat het hierbij om abnormaal, anti-sociaal of zelfs sociopathisch gedrag gaat: de meeste mensen en ook honden behandelen hun soortgenoten niet als een prooi.
Tekst: Elian Hattinga van ‘t Sant
Het hele artikel lees je in Onze Hond 2019/4. Wil je nooit meer iets missen van Onze Hond? Neem dan een abonnement.
