Ernstige problemen kom je als gedragstherapeut gelukkig niet dagelijks tegen, maar soms is dat wel het geval en vaak is dat ook best heftig. En dan bedoel ik niet alleen dat het voor de hond een welzijns- en gedragsprobleem is, maar zeker ook voor de eigenaar. Stel je maar eens voor hoe het is als je hond de hele dag bepaald gedrag uitvoert dat je niet kunt stoppen en waar je zelf ook gek van wordt. Dit was het geval bij Finn, een zes maanden oude Duitse Herder die zes uur per dag achter zijn staart aan jaagde.
Op het moment dat de eigenaar van Finn contact met mij opnam, had Finn in drie weken tijd obsessief staartjagen ontwikkeld van eerst een paar keer naar inmiddels zes uur per dag. De eigenaar was al bij de dierenarts geweest en Finn was helemaal doorgelicht, maar een medische oorzaak werd niet gevonden. Daarom had de dierenarts geadviseerd om met Finn naar mij te komen, omdat hij vermoedde dat er een andere reden moest zijn waarom Finn dit gedrag liet zien.
Copingstrategie
Als gedragstherapeut ben ik dan al ontzettend blij om te horen dat het gedrag ‘pas’ drie weken aan de gang is, omdat bij obsessief gedrag – en daar valt staartjagen onder – de prognose heel erg afhankelijk is van een aantal zaken. De intensiteit is er één van, ofwel hoe vaak en hoe lang achter elkaar doet de hond dit al en kun je hem onderbreken in het uitvoeren ervan. Daarnaast is het heel belangrijk om te weten hoe lang de hond het gedrag al laat zien, want hoe langer hij heeft geleerd dat dit voor hem werkt, hoe moeilijker het is om het te veranderen. Vandaar mijn goede hoop op een positieve prognose, aangezien het gedrag pas sinds drie weken door Finn werd uitgevoerd. Maar dan komt altijd het lastigste stuk: het zoeken naar welke motivatie een hond heeft om dit te doen en antwoord vinden op de vraag waarom dit voor hem een werkende copingstrategie is. Werkend, omdat het voor Finn blijkbaar iets opleverde dat hij prettig vond en omdat het hem hielp om ergens mee om te gaan. Maar wat is dat dan precies?
Aandeel van eigenaar
Voor Finn was gelukkig heel duidelijk aan te wijzen waar zijn gedrag vandaan kwam. Ik zeg nu wel gelukkig, maar dat is in dit geval een heel relatief begrip. Voor mij als gedragstherapeut was dat zo, want ik kon uit de vragenlijst, mijn gesprek met de eigenaar en observatie van Finn vrij snel de oorzaak achterhalen. Voor de eigenaar was dit anders. In dit geval had de eigenaar namelijk een behoorlijk aandeel in de reden van Finn zijn gedrag en het is nooit leuk, voor de eigenaar maar ook niet voor mezelf, om tot die conclusie te komen. Vrijwel niemand die ik help, zal zijn hond bewust willen beschadigen, fysiek dan wel mentaal. Alleen al het feit dat ze hem snel fysiek hebben laten nakijken, vertelt me dat deze eigenaren het beste voorhebben met hun hond. En dat ze mij hebben ingeschakeld is ook positief. Iemand die niet om zijn hond geeft, zal dit niet doen, want laten we wel wezen: een consult is niet gratis. Daar ligt dan ook een taak voor de gedragstherapeut om op een prettige manier uit te leggen aan een eigenaar waarom zijn hond doet wat hij doet
Lees het volledige artikel in Onze Hond nr. 3. Bestel hier
