Ron de Ruiter (43) doet al zo’n 22 jaar aan sledehondensport, maar de uitdaging die hij nu voor zichzelf gekozen heeft, overtreft alle vorige krachtmetingen waaraan hij deelnam. Als eerste Nederlander wil Ron met zijn honden de Iditarod in Alaska uitlopen. En dat terwijl de neuroloog die hem destijds voor een ernstige spierziekte behandelde, zei dat hij nooit meer op een slee zou kunnen staan.
Jaren geleden, tijdens werkzaamheden bij mensen thuis, viel Rons blik op een Alaska Malamute. Terugkijkend zegt De Ruiter: “Door de verschijning van die charismatische, majestueuze hond was ik totaal overrompeld. Het kwam bij me binnen als donderslag bij heldere hemel. Thuisgekomen zei ik tegen mijn toenmalige vrouw: ‘Zal ik je eens wat zeggen: er komt een hond’. Ineens wist ik wat ik altijd gemist had. Ik vond het een magische, betoverende hond, met een bijna menselijke uitstraling.”
Fonkeling
Via de mevrouw voor wie hij de werkzaamheden verrichtte, legde Ron contact met de fokkers. “Hoewel zij zelf geen Malamutes meer fokten, ben ik toch naar Eersel gereden. Die mensen vertelden mij dat een reu van hen nog een dekking zou doen bij een andere fokker. Ze vertelden mij ook dat er met Alaska Malamutes wedstrijden werden gehouden. Om precies te zijn: in het laatste weekend van oktober in Eersel. Dat fenomeen kende ik helemaal niet. Bij die wedstrijden ben ik gaan kijken. Ik vond het prachtig, vooral omdat ik zag hoe de honden daarvan genoten. Je zag het aan de fonkeling in hun ogen. Ze konden in zo’n wedstrijd hun energie kwijt. Voor mij was het duidelijk: ik wil niet alleen zo’n hond, ik wil er ook mee aan de slag. Op dat terrein in Eersel stond een Mercedes-bus, met een foto van een van de deelnemers, Hans Mast, en zijn honden op een verre sneeuwvlakte. Toen wist ik: dat is het voor mij.” “Hoewel ik nog een tijdlang gemixt heb gelopen. Dus zowel met Malamutes als met Groenlandhonden.” Op dit moment is de balans verschoven. Ron heeft nog één Malamute en vier ‘Groenlanders’. “Mijn twee allerbeste Groenlanders ooit zijn er door ziektes helaas niet meer.”
Dure hobby
Sinds zeven jaar werkt Ron als leidinggevende voor een bedrijf dat meubelen voor KNO-artsen maakt. Elk vrij uurtje besteedt hij echter aan de sledehondensport. Een dure hobby, zoals hij zelf zegt. “Gemiddeld één maand per jaar ga ik naar de sneeuw. De rest van het jaar train ik in Nederland in de bossen.” Om extra middelen te verwerven voor zijn sport, verkocht hij enige tijd voedingsproducten. “Als je me nu zou vragen hoe ik dat toen, qua tijd, heb kunnen rooien, zou ik het je niet kunnen zeggen. Het was werken, eten, trainen, enzovoort. Tv-kijken? Dat deed ik niet. Elk uur dat ik over had, was ik bezig met mijn sport. Ik was meer in het bos te vinden dan thuis in Montfoort.”
Topsporters Wat weinigen weten, is dat Nederland ongeveer 250 actieve teams in de sledehondensport telt. Voornamelijk kleinere ploegen, want het samenstellen van grote teams is voor de meeste hobbyisten simpelweg te duur. Daar komt bij dat het vinden van sneeuw door klimaatverandering steeds lastiger wordt. In ons land behoort Ron tot de top, mede dankzij zijn gouden plak in de sprint in de vierhondenklasse op een EK, en de zilveren plak op een WK, waarop hij beslag wist te leggen. Het is evident dat sledehonden die op wedstrijden worden ingezet topsporters zijn. Geldt dat ook voor de musher (menner)? Ron: “In het begin was ik niet lichtgebouwd. Dat ben ik nog steeds niet, maar ik ben wel wat kilootjes kwijtgeraakt. Op mijn allerzwaarst woog ik 113 kilo. In het jaar dat ik Europees kampioen werd, zat ik net onder de 90 kilo. Toen ik tweede op het WK werd, woog ik 83 kilo. Dat lukte mij door hard te trainen. Na het trainen van de honden ging ik zelf nog een eind hardlopen. Dat doe ik nog steeds.”
Lees het volledige artikel in Onze Hond nr. 3. Bestel hier
