Bij sommigen is het keerpunt in hun leven goed aanwijsbaar. In het geval van Huib Rutten (54) is dat onmiskenbaar het moment geweest dat hij geconfronteerd werd met de situatie van straathonden in Roemenië. Sinds die dag in 2013 brengt de fotograaf uit het Drentse Weiteveen onvermoeibaar hun harde leven in beeld, in de hoop in binnen- en buitenland meer aandacht te genereren voor dit probleem.
Na zijn studie aan de Fotovakschool in Apeldoorn werd Huib Rutten assistent-fotograaf. Niet lang daarna, in 1988, ging hij als zelfstandig fotograaf verder. Aanvankelijk had de Rotterdammer opdrachten te over, maar door de opkomst van de digitale fotografie werd de spoeling dunner. Zo dun zelfs, dat hij besloot een tijdlang wat anders te gaan doen. Als tourmanager reisde hij met bands door Europa. Zo kwam hij in Duitsland terecht, waar hij zich in 2004 vestigde, zijn vrouw Ewa leerde kennen en tot de slotsom kwam dat het rockbestaan toch niet zijn ding was, maar de fotografie wel.
Meer een hobby
Is dat bestaan achter de lens een levenslange passie? Liep Huib als kind al met een fotocamera rond? ‘Nee, pas op mijn zestiende kreeg ik er daadwerkelijk interesse in. Aanvankelijk dacht ik meer de grafische kant op te gaan. Ik kon aardig tekenen en zag daarin mijn toekomst. In eerste instantie gaf ik mezelf ook op voor het Grafisch Lyceum Rotterdam, maar om geld te verdienen kluste ik bij in een fotolaboratorium. Waarna ik besloot naar de fotovakschool over te stappen. In het begin was fotografie voor mij meer een hobby. Pas later zag ik in dat je daar ook je brood mee kon verdienen.’
Drents experiment
In Duitsland woonde Huib in Bielefeld, waar hij niet alleen als fotograaf maar ook als leraar Nederlands de kost verdiende. Het leven daar beviel hem goed, zeker toen Ewa in zijn leven kwam. Toch keerde hij na tien jaar terug naar Nederland. Samen met Ewa streek Huib neer in Weiteveen, wat niet direct voor de hand ligt wanneer je grote steden als Rotterdam en Bielefeld gewend bent.
‘Wat ik in Roemenië aan straathonden aantrof, overweldigde mij’
De verklaring is simpel: ‘Ewa werkt nog voornamelijk in Duitsland, daarom kozen we voor een woning vlak bij de Duitse grens. Dat we ons oog lieten vallen op dit zeer landelijke gebied achter Emmen, was echt een experiment. Ik dacht eerst nog dat we een grote vriezer moesten kopen omdat hier geen supermarkt zou zijn. Totale onzin, want ook hier kan ik elke dag naar de supermarkt in de buurt. Wat ook meespeelde in onze keuze, was de afweging dat de twee honden die we toen hadden, vrij kunnen rondscharrelen. Nu we hier wonen, bevalt het ons erg goed. Met name de ruimte, de rust, de stilte. Als ik nu naar de stad ga, denk ik: wat een stress. Eerst zoek je lang naar een parkeerplaats, en als je de honden bij je hebt moet je de hele tijd voetgangers en fietsers zien te ontwijken.’
Lees het volledige artikel in Onze Hond nr. 2. Bestel hier
