Er zijn honden wiens namen wereldwijd bekend zijn. Die zich zo hebben onderscheiden door hun trouw, dapperheid of talenten dat ze voortleven in boeken, standbeelden, schilderijen en films. Wie kent hen niet? Barry, de Sint Bernard die meer dan veertig mensen redde. Hachiko, die op het treinstation in Tokio meer dan negen jaar wachtte op zijn baas. En Balto, een van de 150 sledehonden die de inwoners van een stad redde van een difterie-uitbraak en een nationale held werd. Over hem gaat dit verhaal…
Nenana en Nome zijn twee steden in Alaska, die in 1925 op een bijzondere manier met elkaar worden verbonden. In de jaren twintig van de vorige eeuw is de hondenslee het primaire transportmiddel in het poolgebied, sneeuwscooters zijn er nog niet. De afstand tussen beide steden is 1.085 kilometer, een traject dat onder normale omstandigheden met een hondenslee in 20 tot 25 dagen kan worden afgelegd. In de winter van 1925 staat in Alaska een grote difterie-epidemie op het punt van uitbreken. Vanuit de stad Anchorage zijn de benodigde medicijnen al per trein naar Nenana vervoerd, maar ze zijn nodig in Nome. Daar is slechts één arts aanwezig, Curtis Welch, werkzaam in het Maynard Columbus ziekenhuis. Hij beschikt weliswaar over een voorraad difteriemedicijnen, maar de houdbaarheid daarvan is in de zomer van 1924 verlopen. Op het moment dat de haven van Nome nog ijsvrij is, heeft Welch een verzoek om nieuwe medicijnen ingediend, maar zijn bestelling komt te laat aan bij het hoofdkantoor in Juneau, de hoofdstad van Alaska. De verlopen medicijnen gebruiken durft Welch niet, bang om de situatie te verergeren. Inmiddels is de epidemie een feit en worden de eerste patiënten in quarantaine geplaatst.
