Met 2,7 miljoen kinderen in Nederland kom je kinderen letterlijk op iedere straathoek tegen. En zoals kinderen zijn, zullen ze op alle mogelijke manieren proberen contact te krijgen met jouw hond. Vaak is dit ontroerend en grappig, soms minder fijn. Als een kind op een leuke manier met je hond omgaat, kun je enorm genieten van allebei. Hoe zorg je ervoor dat het contact prettig verloopt?
Kinderen kunnen heel leuk, maar soms ook te wild, te enthousiast of te dwingend met je hond omgaan. Dat zijn van die momenten dat je helemaal niet geniet. Je verstijft, je houdt je adem in en ondertussen hoop je dat het goed afloopt. Hieronder vind je enkele voorbeelden – misschien herken je jezelf erin?
‘Mijn neefje van zes jaar aait mijn hond op een manier die mijn hond echt niet fijn vindt. Ik heb hem al zo vaak gezegd dat hij dat niet moet doen, maar hij luistert niet. Ik laat het maar gebeuren, gelukkig komt hij niet zo vaak’, zegt Nicky.
‘In de straat woont een meisje en als ze mijn hond ziet, wil ze de hele tijd knuffelen met mijn hond. Ik merk dat ik tijdens het uitlaten haar huis vermijd, omdat ik het niet fijn vind. Maar het lukt me niet om haar te stoppen en ik wil ook niet die strenge mevrouw hoeven zijn’, zegt Annet.
‘Als er vriendinnetjes van mijn dochter komen spelen, kruipen ze de hele tijd in de mand van onze Jack Russell en daar raak ik zelf gestrest van. Ik merk dat ik liever heb dat mijn dochter ergens anders gaat spelen dan dat ze allemaal bij ons thuis komen’, vertelt Lisette.
Maar waarom grijpen deze drie eigenaren dan niet in naar het kind? En wat zijn daar de gevolgen van … 95% van alle eigenaren staan er met hun neus bovenop wanneer hun hond een kind bijt. Je zult misschien verbaasd zijn als je dit leest, maar in 95% van alle keren dat een hond een kind bijt, staat een volwassene op nog geen meter afstand toe te kijken. (Bron: Robin Bennett.) Toen mijn eigen hond grommend uitviel naar mijn oppaskind stond ik er letterlijk naast. Ik had de stresssignalen gezien, ik voelde aan dat het mis ging en toch deed ik niets. Waarom niet?
Drie oorzaken
Ik merk dat er drie oorzaken zijn waarom hondeneigenaren te laat ingrijpen, helemaal niets doen óf het verkeerde doen.
Oorzaak 1. Niemand wil een zeur zijn. ‘Mensen vinden mij overbezorgd als het gaat om mijn hond en kinderen’. Niemand wil een zeur genoemd worden. En het is al helemaal niet leuk wanneer je vrienden of je familie je zo noemen. Maar wanneer jou dit raakt, kan het zijn dat je niet meer zult ingrijpen als het echt nodig is.
Oorzaak 2. Vaak is het onduidelijk wie zich nu verantwoordelijk voelt voor het aansturen van het kind. Ik krijg regelmatig van eigenaren te horen: ‘Ouders moeten hun eigen kinderen maar aansturen als ze op mijn hond afgaan. Dat is toch niet mijn verantwoordelijkheid?’ Ik begrijp het als je dat zegt, maar ik ben het er niet mee eens. Jij weet toch het allerbeste wat jouw hond nodig heeft? Veel vaders en moeders hebben helemaal geen ervaring met honden. Waarom zou je dan juist nu je hond overlaten aan een ander die weinig kennis van honden heeft. Ik probeer ouders altijd respectvol te betrekken in mijn uitleg. Veel ouders zijn daar blij mee, want ze willen hun kind wel aansturen in het contact met jouw hond, maar ze weten niet goed hoe.
Oorzaak 3. Veel eigenaren weten simpelweg niet wat ze aan moeten met een kind. Ik merk dat veel eigenaren het lastig vinden om kinderen aan te sturen. En met name de kinderen van andere ouders. Doordat ze niet weten hoe én wat ze een kind moeten vertellen (en de ouder van het kind toekijkt) doen ze vaak helemaal niets en moet de hond het zelf oplossen. Niet iedereen weet hoe je op een assertieve én toch kindvriendelijke manier een kind iets kunt uitleggen. Dan bestaat de valkuil dat je een ‘verbod’ legt op je hond.
Het hele artikel lees je in Onze Hond 2018/3. Wil je nooit meer iets missen van Onze Hond? Neem dan een abonnement.
