Bertje was sowieso al een bezig baasje, maar als hij dacht dat er wat te eten viel deed hij echt álles voor een snackje. Mijn Shih Tzu at alles: voor Bertje was een broodkorst een lekkernij en een appelschil een traktatie. Toen ik op een ochtend beneden kwam en een lege verpakking pure chocolade twijfelde ik geen moment wie de dader was.
Ik wíst dat chocolade giftig is voor honden; dat de pure variant het ergst is én ik wist dat Bertje de hele reep op had. Maar ik kon me niet voorstellen dat hij vergiftigd was: Bertje was namelijk die ochtend ont-zet-tend druk en levendig.
Hij rende, zat vol energie, speelde en wilde graag mee naar buiten. Dat bracht mij ernstig aan het twijfelen voor wat betreft de ernst van de situatie, maar ik besloot toch de dierenarts te bellen. “Gelijk komen”, zei hij. “Een van de eigenschappen van een chocoladevergiftiging is dat honden er hyperactief van worden. Bertje kan ernstige hartritmestoringen krijgen.” De dierenarts heeft Bertje een injectie gegeven waardoor hij ging braken. Ik kreeg een grote hoeveelheid actieve kool mee (humaan geneesmiddel dat bepaalde gifstoffen in ontlasting bindt). Dit zorgde ervoor dat de theobromine niet vanuit zijn darmen zou worden opgenomen. Bertje heeft nog dagenlang inktzwarte keiharde poep gehad, maar hij kwam er helemaal bovenop.
