Van oorsprong voerden honden diverse taken uit, waardoor een grote diversiteit aan rassen is ontstaan. Zo heeft ieder hondenras zijn eigen specialiteit. Hoe zijn die rassen tegenwoordig, als gezinshond? Welke karaktertrekken hebben ze, en waar blinken ze in uit? Dit keer de knappe Australian Shepherd of ‘Aussie’, met zijn bijzondere uiterlijk, hoge intelligentie en tomeloze energie.
De herkomst van de Australian Shepherd of ‘Aussie’, zoals hij liefkozend wordt genoemd, is niet helemaal meer te achterhalen. Hoewel zijn naam doet veronderstellen dat het een Australisch ras betreft, is als land van herkomst de Verenigde Staten aangewezen. Waarschijnlijk is de Australian Shepherd een afstammeling van de honden die door Baskische herders in Spanje werden gebruikt om hun kudden merinoschapen en ander vee te hoeden en te drijven. Tegen het einde van de negentiende eeuw emigreerden veel van die herders naar Australië, voor hen het land van de onbegrensde mogelijkheden omdat de wolproductie op dat continent gigantische vormen begon aan te nemen. Natuurlijk werden zij vergezeld door hun honden. In Australië vermengden de Spaanse herdershonden zich met de daar al aanwezige rassen, zoals de voorouders van de Kelpie. Ook is het aannemelijk dat honden van andere immigranten, zoals de Collie en de Berner Sennenhond, waarschijnlijk hun steentje hebben bijgedragen aan de vorming van de Australian Shepherd.
Rond de eeuwwisseling werden er grote hoeveelheden schapen vanuit Australië naar Amerika geëxporteerd. Met de schapen kwamen ook de Basken naar Amerika, en met die Baskische herders belandden ook hun honden in de Verenigde Staten, het land waar de Aussie uiteindelijk verder werd ontwikkeld. Kenmerkend voor de ‘little blue dogs’ die de herders meebrachten naar Amerika was hun aanpassingsvermogen. Hun uitstekende werk op het gebied van het hoeden van de kudden, maar ook het beschermen van deze kudden tegen roofdieren, bleef niet onopgemerkt door de Amerikaanse veehouders. De veelzijdigheid van de hond en zijn grote gehoorzaamheid, dat gepaard gaat met het vermogen om toch resoluut en zelfstandig op te treden, oogstte veel waardering en al gauw werd de Australian Shepherd veedrijfpartner van de cowboys.
Ook hier, in Amerika, vonden er uiteraard kruisingen plaats met andere werkende honden, maar het oorspronkelijke type bleef bewaard. Vanuit het westen verspreidde de Australian Shepherd zich gestaag over vrijwel het gehele continent. Door hun opmerkelijke verschijning, met vaak ongewoon blauwe of verschillend gekleurde ogen, deden er al gauw verhalen over het ras de ronde. Zo wordt verteld dat de indianen een heilig respect hadden voor ‘de hond met de spookogen’. Zij lieten deze ‘geestenhonden’ en hun eigenaren maar liever ongemoeid.
Tot aan de Tweede Wereldoorlog werden Aussies vrijwel alleen gehouden vanwege hun werk bij het vee, maar dat veranderde toen het western riding en rodeo’s hun opgang maakten en Aussies steeds vaker werden ingezet op dat soort shows. Er werden demonstraties gegeven en ze vertoonden de meest ingewikkelde kunsten. Hierdoor werd de Australian Shepherd al gauw bekender bij het grote publiek en begon de kynologie zich voor het ras te interesseren. In 1957 werd de Australian Shepherd Club of America opgericht. Het duurde echter nog tot 1977 voor de officiële rasstandaard van kracht werd. In 1996 werd het ras erkend door de FCI. Tegenwoordig is de Australian Shepherd in ons land een behoorlijk populair ras.
Karakter
De Australian Shepherd is een stemmingsgevoelige hond. Ruzie of verdriet in huis zal zeker niet ongemerkt aan hem voorbijgaan. De Aussie is erg gehecht aan zijn eigen familie. In de omgang met hen is de Shepherd een zacht en aanhankelijk dier, dat graag in de directe nabijheid van zijn baas verkeert en soms zelfs hardnekkig achter hem of haar aanwandelt van de ene kamer naar de andere. Het is daarom ook geen hond om hele dagen alleen thuis te laten zitten.
Lees het volledige artikel in Onze Hond nr. 6. Bestel hier
Tekst: Jolien Schat | Foto’s: Alice van Kempen
