Bumper, de politiehond

Bumper is een beetje een Pietje Bell

Bumper is een politiehond in opleiding. Pas enkele maanden oud duikt hij met zijn snuit in een Danoontjesbakje. Een collega van zijn instructeur maakt een foto en zet het vertederende tafereel online. Resultaat: Twitter ontploft. Wat volgt, is een ongekende publicitaire opmars van de Mechelse herder via Facebook, krantenartikelen, radio – en tv-optredens en sinds kort ook het goed verkochte boek Bumper de politiepup. In gesprek met Stephan Verwegen, instructeur Team Surveillance Honden bij de politie Eenheid Rotterdam, en auteur Koen van Santvoord.

Voor een kleintje vervaard is Stephan Verwegen bepaald niet. Nog niet zo lang geleden was hij in dienst bij de DKDB (Dienst Koninklijke en Diplomatieke Beveiliging) ā€“ waar hij onder andere belast werd met de beveiliging van de Leden van het Koninklijk Huis, zoals de toenmalige koningin Beatrix en de toenmalige prins Willem Alexander en Maxima. Maar ook van bewindspersonen als de toenmalige premiers Kok en Balkenende en de bedreigde Kamerleden Geert Wilders en Ayaan Hirsi Ali. Nu is hij instructeur Team Surveillance Honden bij de Eenheid Rotterdam, waar hij ingezet wordt bij het arresteren van criminelen en het beteugelen van supportersrellen. De politieman: ā€˜In 1990 ben ik naar de politieschool gegaan. Mijn doel was vanaf het begin om later een plek te krijgen in het arrestatieteam en om hondengeleider te worden. Vroeger thuis hadden we geen hond, hoewel ik dat altijd graag wilde. Toen ik van de politieschool kwam en op mezelf ging wonen, nam ik dan ook direct een hond. Dat was een Dobermann. Daar ben ik ook mee gaan trainen, en dat bevestigde mijn idee dat het werken met een hond leuk is. Binnen drie jaar zat ik bij de hondenbrigade van de toenmalige gemeentepolitie in Den Bosch. Dan werk je hoog in het geweldsspectrum. Je werkt als hondengeleider meestal solistisch. Wat veel mensen niet weten: een politiehond staat als geweldsmiddel net onder het vuurwapen. Dat betekent dat je een grote verantwoordelijkheid draagt. Dus als je als 23-jarig broekie pas drie jaar op straat hebt gesurveilleerd en dan al bij de hondenbrigade terechtkomt, is dat best bijzonder. Ik kreeg een halfjaar proeftijd en gelukkig mocht ik blijven. Maar mijn hoogste doel binnen de politie was het arrestatieteam. De kans dat je dat haalt, is klein, want de opleiding en keuringen zijn heel zwaar. Waarom ik dat wilde? Het summum van boeven vangen! De zware jongens van Nederland oppakken.ā€™

Blessure
Hij vervolgt: ā€˜Toen ik eenmaal bij de hondenbrigade zat, ben ik gaan trainen voor het arrestatieteam en wonder boven wonder kwam ik door alle keuringen heen. Als pilot zou ik als een van de eersten in dat team met een hond gaan werken. Helaas liep ik tijdens de opleiding een zware blessure op. Een achillespeesontsteking op beide enkels. Daardoor spatte mijn droom uiteen. In de negen maanden dat ik niet goed kon lopen, zat ik bij de recherche. Eenmaal hersteld, solliciteerde ik bij de persoonsbeveiliging, en zo kwam ik bij de DKDB terecht. Een heftige tijd. De aanslag op de Twin Towers, de moord op Pim Fortuyn en later Theo van Gogh, dat speelde. Na een poosje besloot ik dat het tijd was voor wat anders. Via werk in een jeugdgevangenis en bij een specialistische eenheid van de politie in Rotterdam kwam er een plek vrij bij de hondenbrigade en daarmee ging ik weer min of meer terug naar het begin.

Tekst: Eimer Wieldraaier. Fotoā€™s: boek Bumper

Het hele artikel lees je inĀ Onze Hond 2019/6. Wil je nooit meer iets missen van Onze Hond? Neem danĀ een abonnement.

 

Deel bericht

Bekijk ook